Układanie kwiatów uważano zawsze za zajęcie przystojące ludziom uczonym i literatom. Praktykowały ją damy z arystokracji oraz kapłani, filozofowie i wybitne osobistości, które wycofały się z życia publicznego. Sztuka ta niesie w sobie – obok wielu tradycyjnych przesądów – poważną domieszkę chińskiej filozofii, która przydaje jej aury czegoś dziwnego i tajemniczego.
Od VI wieku w Japonii sztuka układania kwiatów ewoluowała od elementu rytuału religijnego, będącego zbożną rozrywką dla kapłanów, do wyrafinowanego ceremoniału towarzyskiego, stając się istotnym elementem kultury dnia codziennego Japonii. Układanie kwiatów uważano zawsze za zajęcie przystojące ludziom uczonym i literatom. Praktykowały ją damy z arystokracji oraz kapłani, filozofowie i wybitne osobistości, które wycofały się z życia publicznego. Sztuka ta niesie w sobie - obok wielu tradycyjnych przesądów - poważną domieszkę chińskiej filozofii, która przydaje jej aury czegoś dziwnego i tajemniczego. 
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz